کوه از تنه‌مان بالا رفت
درخت شدیم
پرندگان زیادی از شانه‌ها پریدند
آن‌قدر بال زدند
که آتش شعله گرفت
و قبایل دنیا دورمان رقصیدند.
من سرخ‌ها را به روسری دخیل بستم
تو زردی را از جیب درآوردی
دانه کردی
در زمین پاشیدی
درخت شدند
و پرنده
پرنده
در آسمان چرخیدند.
حالا هر دو پرنده شده‌ایم
گاهی نیز درخت
و بچه‌های زیادی را تخم می‌گذاریم
که پای ریشه‌های‌مان
عشق را بازی می‌کنند...!
***
دیوانگیِ قشنگی‌ست
دنیا را برقصانی...!