نخست:  بنفشه حجازی

ـ داستان از زمانی شروع شد/ که نمایش روی آنتن رفت./ حدسم کاملاً درست بود/ تو اصلاً عاشق نبودی/ در یکی از رستوران‌های شهر شنیدم:/ «کلمات اعتبار خود را از دست داده‌اند»/ مدتی ست که از تو خبری نیست/ مثل برمودا/ هنوز هم مرسوم است؟/ از زندگی‌ات چیزهایی را وام می‌گیرم/ جدول جمعه/ لوستر تاریک/ و هزارانم برداشت/ که همه از خلق موقعیت‌های دراماتیک/ برای دوست داشتنم/ حرف می‌زنند/ خط به خط با تو بودن؟/ نه فقط/ من فقط/ لابه‌لای اشیا/ با خودم چت می‌کنم./ «اعتراف می‌کنم»
بنفشه حجازی (1) در شعرهایش به موضوع‌های گوناگونی پرداخته است و بیش‌تر از تشبیهات معقول به محسوس بهره می‌برد.

 یادگیری ماشینی چیست؟
یادگیری ماشینی به همراه هوش‌مصنوعی می‌روند که آینده‌ی دنیای ما را تغییر دهند. این چیزی است که حتماً بارها شنیده‌اید. اکنون برنامه‌های کامپیوتری مجهز به قابلیت یادگیری ماشینی به جایی رسیده‌اند که می‌توانند در بازی‌های پیچیده‌ای مثل Go بر حریف انسانی پیروز شوند. آن‌ها درست مثل انسان می‌توانند از آزمون و خطاها تجربه کسب کنند و اشتباهات گذشته را انجام ندهند. یادگیری ماشینی آینده‌ی کامپیوترها را می‌سازد. ما در عصری زندگی می‌کنیم که ماشین‌ها می‌توانند بدون دخالت انسان خودآموزی کنند. خودآموزی دائم می‌تواند باعث شود که ماشین‌ها در تصمیم‌گیری‌های صحیح و سازنده‌های حوزه‌های مختلف از پزشکی تا تولیدات و سفرهای فضایی و دریایی کمک حال ما انسان‌ها باشند.

واژه‌ی «گُند» به مفهوم «بیضه» است و چون «بیضه» عامل و تولید کننده‌ی اسپرم و تخم و در نهایت جان و وجود انسان‌هاست، شاید این واژه در اصل «گیان ده» بوده است و با تغییر واج «گ» در آن به واج «ج» به شکل  «جان ده» و  به صورت صفت فاعلی مرکب مرخم یعنی  «جان ده» و در نهایت صفت فاعلی «جان دهنده» درآمده است.

سریا داودی حموله با دو مجموعه‌ شعر نشان داد که در نوع نگاه، بیان و زبان می‌خواهد متفاوت باشد. از گزاره‌های بومی و اجتماعی پیرامونش، سعی دارد با تک‌گویی‌های روایت‌‌گونه و تصویرهای‌ هاشور زده، همه چیز را به نفع شعر مصادره کند و این تهاجم در نحو زبان هم آن‌قدر جدی اتفاق می‌افتد که گزاره‌های فردی آشنا را هم عادت‌زدایی می‌کند، مثلاً «لیلی» را لی لی و دوستت دارم را «دوسطط دارم»، تا نشان دهد قصد به هم زدن انتظام موجود بین دال و مدلول‌ها را دارد، تا جایی که بعدها نامش را از «ثریا» به سریا تغییر می‌دهد!

وضعیت موجود سیاسی، اجتماعی، اقتصادی جامعه‌ی ایران در حساس‌ترین برهه‌ی زمانی خود است. رویارویی و جنگ اقتصادی ایالات متحده با انقلاب اسلامی امروزه دیگر بیش‌تر از هر روز دیگری دومینو وار علاوه بر جنگ و جدال‌های لفظی به تکاپوهای چند برابر شده دیپلماتیک بدل گشته است. اگر چه تحولات اخیر را در نگاهی مقطعی و فعلی می‌توان نشئت گرفته از خروج آمریکا از قطع‌نامه‌ی موسوم به برجام دانست اما در نگاهی تاریخی و تحلیلی می‌توان شرایط موجود بین این دو کشور را مستقیماً متاثر از کنش‌ها، تعارضات و منافع متعارض چهل سال گذشته‌ی آن‌ها برشمرد.

کلید واژه‌ها: شعر، جامعه، داشته‌ها و نداشته‌ها
واژه‌ی داشته‌ها و نداشته‌ها همیشه به عنوان دو صفت کاربردی و کار آمد در زندگی اجتماعی و هنری و .... بشر نقشی شایسته و بایسته را بر عهده داشته‌اند به گونه‌ای که تقابل معنایی و تفاوت ساختاری این دو واژه خود مسببی در جهت رشد و بالندگی بشر در ازمنه‌ها و ابعاد مختلف زندگی اجتماعی و هنری بوده است‌.

اگر از تبار مادرمرده‌های فرهنگی (صاحبان به‌حق و حق‌خورده‌ی فرهنگی) باشی بی‌شک دست و دلت به آتش دلالان فرهنگی سوخته است.
اگر از جرگه‌ی مدعیان و ذی‌نفعان فرهنگی هستی با شرکت در این آتش‌بازی بی‌شک جایی از شما نیز سوخته است. و اگر جزء هیچ کدام از این دسته‌ها نیستی، هم‌چون قورباغه‌ی زنده در دیگ در حال سوختنی و نمی‌دانی.

مادر بزرگ
از آیینه می‌گریزد
از سایه‌های جامانده
 از خودم
دعا می‌کند
مرگ را ببرند
گوانتانامو چال کنند
هر پنج‌شنبه
حرفی در گوری پرتاب می‌کند
چه می‌داند
برای مرگ نام تازهای نداریم!

نقد مطلب «عجم» یا «اَجَم» نوشته نگارنده (علی مرتضایی)  که توسط  آقای دکتر کامین عالی‌پور  با عنوان (نه «عجم»! نه «اَجَم«! ) در شماره‌ی 453 هفته‌نامه‌ی سیمره انتشار یافته است.
 در پاسخ به نقد آقای دکتر
اول: شرط نخست برای نقد هر اثری بررسی دقیق آن اثر و نقد منطقی و علمی فارغ از تعصب است.
اما به دلایل پی‌آمد به نظر می‌رسد که در گفتار آقای دکتر کامین عالی‌پور اصول نقد رعایت نشده باشد. چرا؟