چندی پیش فهرستی از بیست منطقه‌ی پربازدید و مقصدهای مهم گردشگری ایران در رسانه‌ها منتشر شد. این فهرست که با اعلام آمارهای گوناگون و نظرسنجی از گردشگران همراه بود، بیست شهر مقصد در صنعت گردشگری را بر اساس شاخصه‌ها و سرفصل‌های مهم و تاثیرگذار این صنعت معرفی کرده بود که با کمال تأسف نام هیچ‌کدام از شهرها، مکان‌ها یا دیگر جاذبه‌های فرهنگی،تاریخی و طبیعی لرستان در آن به‌چشم نمی‌خورد. چرایی به‌وجود آمدن شرایطی که به سبب آن موجب می‌شود هیچ نامی از لرستان در این فهرست نباشد شاید از طنزهای تلخ روزگار ما باشد و البته درسی برای مدیران این عرصه که در فکر پاسخ‌گویی و چاره‌اندیشی مرتبط با این معضل نیستند و یا توجه بایسته و شایسته را در حل این موضوع مهم از خود نشان نمی‌دهند.

گذری بر زندگی هنرمند تئاتر لرستان زنده‌یاد «مجتبی شعبان»، به مناسبت دهمین سال‌ مرگش

در غروبِ یک روزِ سردِ پاییزی، در سال 1364، فارغ از تمرینات روزانه‌ی تئاتر، با جمعی از دوستانِ هنرمند، در کنار زنده‌یاد استاد «حسین شیدایی» بر گردِ بخاریِ «پُلارِ» زوار دررفته‌ی تالار امورتربیتی، مشغول گپ‌وگفت‌ بودیم. درِ سالن باز شد و پسرِ نوجوانی که یقه‌ی کاپشنش را رویِ گردنش کشیده بود، وارد سالن شد و بی‌آن‌که در را پشت سرش ببند، کنار در ایستاد و به جمع زُل زد. ما هم همگی به این غریبه خیره شده بودیم و منتظر ماندیم تا او در را ببند تا سوزِ روزهای آخرِ آذر ماه به داخل نیاید.
غریبه، گویا آن‌کس را که می‌خواست، در میانِ جمع پیدا کرد، پس در را بست و آرام و موقر به طرف ما آمد.
وی، که به تئاتر علاقه داشت و در دبیرستان فعالیت هنری می‌کرد، پیش‌تر از این به استاد «حسین شیدایی» مراجعه کرده و تقاضای پیوستن به گروه تئاتر ارشاد را نموده، که با موافقت استاد، حالا در جمع حضور یافته بود.

شعر اول: حبیب‌الله بخشوده
«با برف بود
یا برف بود

 *چرا فرهنگ عمومی مهم است؟

*آیا نام‌گذاری یک روز به نام فرهنگ عمومی کافی است؟

14 آبان‌ماه در تقویم کشور ما به نام روز «فرهنگ عمومی» نام‌گذاری شده‌است. نام‌گذاری یکی از روزهای سال به نام فرهنگ عمومی نشان از اهمیت این موضوع است. همه می‌دانیم که فرهنگ مقوله‌ای است بسیار مهم و در عین حال پیچیده؛ به عبارتی دیگر فرهنگ، اساس توسعه‌ی یک کشور است و در واقع ستون و پایه‌‌های یک ملت را فرهنگ آن می‌سازد.

آثار نصرت‌اله مسعودی، دنیای نگارینی از گذشته تا امروز را در برابرمان می‌گذارد، دنیایی که با همه‌ی کوتاهی، جمع و جوری و ایجازش، گاه چنان‌مان در خود می‌فشرد و در پیچ و خم شعریت گم می‌کند که تا مدت‌ها طعمِ گمشدگی دور و ناآشنایی به دنیای روزمره‌ی بری از شعر، رهاوردمان می‌شود.

 سال‌ها پیش وقتی هیئت محله‌مان بعد از عزاداری شبانه در کوچه و خیابان‌های شهر به محله برمی‌گشت، نوحه‌خوان میکروفن را در دست می‌گرفت و آخرین نوحه‌اش را که یک قطعه‌ی آوازی بود، می‌خواند. طبل‌ها و قره‌نی در میان همهمه‌ی صدای زنجیرها و آوای عزاداران فضاسازی می‌کردند و نوحه‌خوان آواز سر می‌داد؛ «این حسین کیست که عالم همه دیوانه‌ی اوست این چه شمعی‌است که جان‌ها همه پروانه‌ی اوست» گرچه او این بیت معروف را از شعر «محتشم کاشانی» انتخاب کرده بود، اما وقتی همین بیت را با انتخابی هوشمندانه در آواز شوشتری که یکی از آوازهای موسیقی دستگاهی ایران است، می‌خواند، سکوت همه‌جا را فرامی‌گرفت و طنین خوش صدایش  دل‌ و جان عزاداران را از حزن لبریز می‌کرد. این آواز پایان بخش هر شب مراسم عزاداری در دهه‌ی اول محرم بود.

متن همان جهان است و جهان همان متن. اگر چنین باشد که این گزاره می‌گوید باید توازی‌ها و مجاورت‌های ساختاری، شکلی و کارکردی و مناسبات نشانه‌ای معینی نیز آن‌ها را به‌گونه‌ای عینی به هم نزدیک و به لحاظ معنایی هم‌نشین و در تراز هم قرار داده باشد.

 «اسم‌های مشابه» میان همه‌ی فرهنگ‌ها و مناطق جهان وجود دارد!
خطاهای ناشی از شباهت اسامی اخیراً در موارد متعددی مثل لک و لاک، سگوند و سکا، بختیاری و باکتریا، کاسیان و کاسی و غیره دامن‌گیر لرستان‌شناسی شده‌است. لک‌ها یا لاک‌های داغستان از نظر زبانی و نژادی در گروه قفقازی قرار می‌گیرند، حتا هند و اروپایی هم نیستند چه برسد به این که ارتباطی با ما داشته باشند.

واکاوی مجموعه شعر«کجا قناری بکارم»لیلا صدیق

ـ با نعره‌ی هیچ ستاره‌ای بیدار نشدم/ آهِ روز خاکسترم کرد/ و مرا تا رد خیال کشاند/ می‌خواستم بر قامت دنیا بیتوته کنم/ و در بی‌خودی غوطه زنم/ اما دست‌هایم آوارگی را قفل می‌زد/ و من هم‌چنان به هوایی پارو می‌زدم/ که تو را / امتداد می‌داد.
در مجموعه شعر«کجا قناری بکارم»لیلا صدیق(1) مضمون‌های انسان و طبیعت، در ادراک و عواطف زنانه منعکس می‌شوند و حس‌های نوستالژیک موجب ارتباط معنایی بین سطرها می‌شود.

نگاهی به آواز «نوا، مرکب‌خوانی» اثر استاد محمّدرضا شجریان به بهانه‌ی هفتاد و هفتمین زادروز استاد شجریان

الف) در تاریخ معاصر موسیقی ملّی ایران و حداقل از زمانی که موسیقی به‌شیوه‌ی امروزی ضبط و انتشار یافت، همیشه تصنیف و ترانه از مقبولیت و محبوبیت بیش‌تری نسبت به آواز در نزد عامه‌ی مخاطبان موسیقی برخوردار بوده است. اگر مبنای ارزیابی خود از این موضوع را اواخر دوران قاجار تا امروز قرار دهیم، مشاهده می‌کنیم که بسیاری از خوانندگان مرد و زن به‌واسطه‌ی خواندن تصانیف مختلف توانسته‌اند جایگاه ویژه‌ای در موسیقی ملّی ایران به‌دست آورند. خوانندگانی نظیر؛ دلکش، منوچهر همایون‌پور، داریوش رفیعی، غلام‌حسین بنان، مرضیه، جواد بدیع‌زاده و... از این جمله‌اند.