بهزاد رضوانی- سیمره: هگل فيلسوف بزرگ آلماني دركتاب «عقل در تاريخ» ترجمه‌ي زنده ياد حميد عنايت، مطلب قابل تاملي مي‌گويد: خصلت روح شرقي آن است كه به شهود نزديك‌تراست. زيرا عين يا موضوع خود را بي ميانجي در مي‌يابد. ولي ذهن هنوز در هستي گوهري غرق است و خويشتن را از خلوص و يگانگي پيشين نرهانده تا به آزادي دست يابد.

تک مطلب‌ها: شعر، یافت، دریافت، معنا و زیست
یافتن و دریافتن دو پارامتر بارز و بالغ دریک اثر هنری به شمار می‌آیند که این دو پارامتر از جانب ِصاحبِ اثر به دایره‌ی ترسیم و تصویر کشیده می‌شوند. شاعر برای این که به یافته‌هایی در شعر دست یابد نیاز به تیپیک و تکنیکی توأم با دیالوگ را دارد تا که از این مسیر بتواند به دریافتی بایسته و شایسته برسد. بدین‌سان که یافت و دریافت در یک اثر را می‌توان پیدا کردن و دانستن و فهمیدن نیز معنا کرد، به گونه‌ای که شاعر برای این که شعرش را در میان جامعه احساس کند ابتدا نیاز به یافته‌هایی دارد و براساس همین یافته می‌تواند شعر را  بر بستر درک و فهمیدن بنشاند. هر شاعری که بتواند دریافت‌های خود را دیالکتیک کند آن شاعر را می‌توان در مرتبتی از مقوله‌ی جامعه پذیری قرار داد.

ـ زندگی می‌کنم تا شعر بگویم/ بعد/ می/ ن/ شی/ نم/ و با شعرهایم زندگی می‌کنم./ شعرِ«حرفی با خلوت خودم»
بهنام فرخی در مجموعه‌ی«آتش همیشه گلشن نمی‌شود»1  مضامینی نظیر عشق، زندگی، مرگ، انسان و  طبیعت را در لابه‌لای سطرها تنیده است. با مونولوگ گویی سعی دارد تصاویر روایی را برجسته نشان دهد:

 هر چیزی را که خراب می‌کنیم و می‌خواهیم کار را از سر بگیریم مصطلح است به‌خود می‌گوییم: «از صفر شروع می‌کنم»؛ و یا به هنگام نوشتن و پاره کردن متنی اگر خط‌خوردگی‌هامان زیاد باشد یک خط باطل روی همه‌اش می‌کشیم و باز این گزاره را به مدد می‌گیریم و می‌گوییم: «‌از صفر می‌نویسم!» بسامد این گزاره‌ی از «‌صفر نوشتن» در بازنویسی‌ها و بازخوانی‌ها و خراب‌کاری و «خرده‌کاری»‌هایمان، چه در سیاه‌مشق‌ها و چه سفیدنویسی و سفیدخوانی‌ها آن را به یک جمله‌ی عادی و کاربردش را به یک عادت و امری خودکار تبدیل کرده بی‌آن‌که لحظه‌ای در معنای غیرمتعارف و غیرخودکارش دقیق و عمیق شده و از خود بپرسیم چرا؟ راستی چرا مبنا و آغازگاه دوباره‌کاری‌امان را از عددی دیگر نمی‌گیریم و درنمی‌آوریم و راست می‌رویم سراغ و سرِ صفر؟! پاسخ این پرسش می‌تواند خیلی چیزها باشد از جمله «نوشتار صفر» و این که درجه‌ی صفر «درجات» را در خود خُرد و خنثا می‌کند و فضا و امکان بازآفرینی در اختیار می‌گذارد. در این نقطه است که چیزی به نام تقابل و دوگانگی و مرجع نداریم و تمام ارجاعات ) اگر ارجاعی مطرح باشد)  عددی، فرهنگی، هستی‌شناختی، اجتماعی و روان‌شناسی و ... به آن است؛ به مرجعِ صفر!  به هیچ، هیچِ حجمی در حد و اندازه‌ها و معناسازی‌هایِ ممکنِ «‌هیچِ‌» پرویز تناولی‌:«‌بر سفره‌ی گسترده‌ی زمین‌‌/ هر روز تناول می‌کنیم/‌«‌ هیچِ »تناولی را.»

 *شرحی بر کتاب «طبیعت لرستان»، اثر علیرضا فرزین

پیش از ورود به بحث، بایستی اذعان دارم، به‌رغم این‌که در نوشتارِ حاضر، اجمالاً اشاراتی به نکاتِ تکنیکی برخی ازعکس‌ها می‌شود، امّا به‌دلیل تعدد این آثار، قصدِ بررسی تکنیکی آن را نداشته‌ام و فقط به معرفی، بررسی محتوایی و زیباشناسیِ کتاب بسنده کرده‌ام، چراکه به خاطرِ فراوانیِ عکس‌ها، در صورت بررسیِ تکنیکی آن، حجمِ مطلب بیش‌تر از این می‌شد و در حوصله‌ی خواننده نمی‌گنجید.

کلید واژه‌ها: شعر، خودگویی، چندگویی معنا(وجود) و جامعه
دو عنصرخودگویی و چند‌گویی از کاربست‌های کارآمد در دنیای ادبیات و شعر محسوب می‌شوند که این دو کاربست ادبی از شاخک‌های فرآرونده‌ی گفت‌وگو(dialogue) هستند که گفت‌وگوی بین فرد با درونیّات خودش را خودگویی و تعامل ِ بین فرد و دیگری را چندگویی می‌گویند‌. با این بیان، دریافت این است که مستلزم هر نوع خودگویی و چندگویی که بتواند محتوا و ساختار شعر را از زیر لایه‌هایی معرفت شناسانه  و زیباشناسانه بهره‌مند سازد دو مشخصه به نام درون مایه (theme) و پیرنگ (plot) در شعر شاعرند که خلاقیت این فرآیند فکری نیز بر عهده‌ی شاعر است‌.

به‌عنوان پیش‌گفتار و به‌طور اختصار ابتدا اشاراتی گذرا به قوم گرّا و ایل گراوند نموده سپس به شرح واقعیت‌هایی از زندگی پرمخاطره شخصیت‌های فقیدی از این ایل می‌پردازم که هر یک همانند دیگر بزرگ‌مردان طرهانی زمانی سرافرازانه در این دیار زیسته و سرانجام شرافت‌مندانه به دیار باقی شتافته‌اند.

مهرنوش قربانعلی شاعری است با خود اما بی‌خود به گونه‌ای که گاهی خود را می‌نویسد و گاهی هم جامعه را می نگارد و گهگاهی هم یادی از حس‌های نوستالژیک و آرکائیک می‌کند و گاهی نیز خود آگاهی را که بر پایه و نهاد راسیونالیزم می‌باشد به دل آگاهی در شعر ترجیح می‌دهد که با این اوصاف می‌توان تِم              (‌درون مایه‌ی) اشعار این شاعر را در اغلب سُروده‌هایش انتقادی- اعتراضی بر‌شمرد‌.  این شاعر هم تابع تعمد است و هم پارفتی در غیر تعمد دارد. گاهی شعر را با زبانی نغز در چند بند برای مخاطب تصویر می‌کند و گاهی هم باچشم‌هایی بسته به دنبال مفاهیمی تخیلی است که ردپایی از واقعیّت دارند و رنگ و شمایلی از خیال.

ـ دهان در بسته است/ دهان قفل بسته است/ دهان پل بسته است/ و بسته است تنها موجود عریان این جزیره منم/ هر روز/ در وقتی معین/ از روی یکی از این پله‌های بنفش/ استخوان‌های زرد را کنار می‌زنم/ می‌نشینم/ به صف/ زنان مرا می‌مکند/  مردان مرا/ خدایان مرا/ و از سهوی تاریک‌تر/ بره‌ها و کودکان/ مرا!/ این هم نوعی از زندگیست/ مثل آن همه نوع زندگی/که دیگر نیست./ شعرِ«8»
در مجموعه‌ی«جمهوری برزخ»(1) مظاهر شهامت، ساختار روایی به واسطه‌ی شگردهای زبانی، جزیی‌نگری، تعلیق‌های ناگهانی بازنمود برجسته‌ای دارد.
  لایه‌های پنهان مفهومی به واسطه ی تقابل و تقارن می‌باشد. حرکت عمودی در بافتار متن موجب ارتباط معنایی می‌شود. نسبت به عناصر و المان‌ها، آشنایی زدایی‌های مضمونی برجسته دارند. ساختار زبانی و صراحت بیانی در خدمت کلیت شعر است.

 آخرین مناظره‌ی تلویزیونی نامزدهای دوازدهمین دوره‌ی انتخابات ریاست‌جمهوری در حوزه‌ی اقتصادی برگزار شد.
مهم‌ترین شاخصه‌ی یک دولت از دیدگاه اقتصاد دانان رشد اقتصادی است. اما مقیاس سنجش اقتصاد از نظر مردم سفره‌هایشان و وضعیت بازار است. اقتصاد ایران همواره متکی به نفت بوده و عمده درآمد آن از فروش نفت خام و میعانات گازی به دست می‌آید. اتوپیای اقتصادی دولت‌های مختلف جمهوری‌اسلامی ایران نگارش بودجه‌ای با در نظر گرفتن کم‌ترین درآمد نفتی و اقتصاد بدون نفت بوده است.