با التفات به تعاریف متفاوتی که اندیشمندان و اُدبا درباره‌ی شعر به تصویر کشانده‌اند اما از شعر می‌توان به عنوان نوعی جادوگر با مشخصه‌هایی فرآرونده نیز یاد کرد. بنابراین در هنگام سُرایش شعر بایستی مواظب و مراقب باشیم که ما شعر را بسُراییم نه شعر ما را بسُراید! به گونه‌ای که وقتی افسار ما در دست شعرباشد دیگر جایی و یا میدانی برای تاخت‌و‌تاز نمی‌ماند.

 سیمرغ، شاهین یا عقاب، نمادی اسطوره‌ای و اساطیری از فرهنگ ایران باستان است‌، اصولاً اسطوره یا میتس (myth) به معنای گفتار واحد از واژه‌ی یونانی میتوس mythos‌، به معنای شرح، خبر و قصه‌ای ‌غیر واقع و افسانه‌ای است که مشتمل برقصه و داستان‌هایی کهن است که با نماد موجودات خیالی خارق‌العاده وماوراء‌الطبیعه تظاهر می‌کند به گونه‌ای‌که همواره در قصص ایران باستان از قبیل حماسه منظوم شاهنامه‌، در نبرد بین خیر و شر حضور خدایان و موجودات افسانه‌ای از قبیل دیو، نمادهایی از اسطوره در فرهنگ ایران زمین محسوب شده‌اند و در ادبیات عرفانی ایران زمین از قبیل منطق‌الطیر عطار نیشابوری و رساله‌ی صفیر سیمرغ شهاب‌الدین سهروردی (شیخ اشراق ) به مثابه‌ی نشانه‌ای از وحدت وجود محسوب می‌شود. در یشت‌های اوستا و خمسه نظامی و بُند هِش، نمونه‌های فراوانی از این اسطوره‌ها وجود دارند. به قول استاد میر‌جلال‌الدین‌کزازی «اسطوره بخش گستره و گران ارجی از ادب جهان است که در بخش بندی‌های ادبی حماسه نامیده می‌شود‌.»

 ذهنیت و واقعیت تاریخی و نقش آن در بیان وقایع تاریخی لرستان

نگاهی به مقاله‌ی زندگی و مرگ مرشدخان چگنی

 یکم:

تاریخ جدای از مفاهیم کلاسیکش دارای یک ذهنیت تاریخی و یک واقعیت تاریخی است.

واقعیت تاریخی رخدادها و حوادثی است که غیرقابل انکارند. اتفاق افتاده‌اند. مثل جنگ چالدران که بین جهان شیعی و جهان سنی بوده را نمی‌توان به عنوان یک رخداد انکار کرد یا برای جنگ هشت‌ساله ایران و عراق به‌عنوان یک واقعیت تاریخی نیازی به اثبات یا نفی نیست چرا که سرشار از اسناد است. بنابراین هر مورخ و تاریخ نگاری بی‌هیچ تردیدی آن را می‌پذیرد.

در قسمت باختری کشور ایران و در جنوب استان کرمانشاه و غرب استان لرستان مردمی با جمعیتی بالغ بر دو میلیون نفر زندگی می‌کنند که لک نامیده می‌شوند و زبان آن‌ها لکی است. این مردم آداب و رسوم، اخلاقیات، مراسم و خلق و خوهای خاص و منحصر به خود را دارند و بیش‌تر از هر چیز ریشه در تاریخ باستان ایران زمین دارند. شبیه چنین مردمانی را از هر لحاظ می‌توان در شمال و شمال شرق ترکیه‌، نواحی درسیم و وان یافت که تحت نام زازایی که جمعیتی حدود سه ملیون نفر هستند. زازایی‌ها از بسیاری لحاظ شبیه به مردم لک زبان هستند و تفاوت چندانی با لک‌ها ندارند. دسته‌ی سوم این مردم را می‌توان در نواحی چنگال در کشور عراق پیدا کرد که از آن‌ها با عنوان ایزدی و یا یزدی نام برده می‌شود. همه‌ی این سه گروه که در سه منطقه‌ی جغرافیایی و در خاک سه کشور ایران، ترکیه و عراق زندگی می‌کنند علاوه بر آن‌که از حیث زبان، آداب و رسوم و خلق و خو نزدیک‌ترین اقوام به هم هستند از حیث سرنوشت نیز بسیار به هم شبیه بوده و انگار فرزندان یک پدر و مادر هستند که دست تقدیر و یا هر عامل دیگری آن‌ها را از یک‌دیگر جدا و دور کرده‌است .وجه مشترک همه‌ی آن‌ها پایبندی به آداب و رسوم و افکار و اندیشه‌های عهد باستان است. این مردمان نزدک‌ترین مردم و باورمندان به آیین میترائیسم هستند با رگه‌های آشکاری از اندیشه‌های پاک زرتشت و آیین مرسومی که با عنوان یارسان شناخته می‌شود.

 حیدر حسینی- سیمره 373: دیشب نشد این شخصیت رو خوب تعریف کنم. نگاهی به نوشته‌هایم می‌کنم و می‌گویم: «فقط خدا خدا کن بشه... والا مثل اونای دیگه دفنت می‌کنم تو زباله‌دونی» خودکارم را برمی‌دارم و شروع به نوشتن می‌کنم. «رقیه، دختری از ایل کُرد... بزرگ شده‌ی کبیر کوه. زیبا چهره‌ای که هر پسر دم‌بختی را مجذوب خود می‌کند. امروز روز عروسیش است» از نوشتن دست می‌کشم، بعد از کمی فکر کردن دوباره شروع به نوشتن می‌کنم.

سیمره372(11 امرداد95) توهین به اقوام در ایران تاریخ نسبتاً طولانی دارد و در دو دهه‌ی اخیر با رشد شبکه‌های اجتماعی و نرم افزارهای ارتباط جمعی، تاثیرگذاری منفی آن به شدت افزایش یافته است. با این‌که همه‌ی اقوام ایرانی در این فضا زخم خورده‌اند ولی آذری‌ها، گیلک‌ها و لُرها بیش‌تر از بقیه‌ی جراحت دیده‌اند. مدت زیادی آذری‌ها مورد هجمه قرار داشتند، سپس این هجمه‌ها به گیلک‌ها سرایت داده شد و در نهایت در یک دهه‌ی اخیر به لُرها انتقالش دادند.

 هم‌چو نور از چشمم رفتی و نمی‌آیی  بی تو دیده جان را بسته‌ام ز بینایی
بعد‌از ظهر روز دوشنبه چهاردهم تیرماه یک‌هزارو سیصدو نود و پنج دردناک‌ترین خبر برای اهالی سینمای ایران منتشر شد و دوست‌داران هنر‌هفتم را در غم و اندوه فروبرد. خبر کوتاه بود، اما بارآن سنگین و دلی دریایی می‌بایست که آن را تاب آورد. خبر مرگ کارگردان و فیلم‌سازی که تصویر‌گر زندگی و زیبا زیستن بود، «کیارستمی» باورش دشوار است ولی متاسفانه اتفاق افتاد او هم رفت.

 با تمام قیل و قال‌ها و دلواپسی‌های غریب نسبت به مضمحل شدن فرهنگ خودی و غالب شدن فرهنگ بیگانه و جنگ نرم و الخ، به نظر می‌رسد که نفوذ در ساختار فرهنگی جوامع‌، کاری عبث و یا حداقل‌، کم‌اثر باشد‌؛ با این توضیح که وحدت فرهنگی هر جامعه گاه چنان سفت و سخت می‌نماید که علی‌الاصول قابل نفوذ نبوده و نخواهد بود‌. این ساختار فرهنگی البته که در ساحات و پویه‌های زندگی اجتماعی‌، سیاسی‌، و هنری‌، خود را به نمود و نما می‌رساند‌.

 ... بافتار سمپاتیک...
ـ تنها دیوانگانند/ که در اردی‌بهشت متولد می‌شوند/ و در اردی‌بهشت می‌میرند/ تنها دیوانگانند/ که توت فرنگی‌های وحشی را/ در اردی‌بهشت پنهان می‌کنند/ از ترس این که مبادا/ خون به پا شود/ تنها دیوانگانند/ و تنها کودکانند/که دیوانگان را نوازش می‌کنند/ و تنها کودکانند./ شعرِ «شاعر،دیوانه،اردی‌بهشت»

 پيشكش به هنرمند گران‌قدر؛ جناب استاد علي‌اكبر شكارچي
«ساز»ها ناله سردادند. از بُنِ دل «ساري‌خواني»2 كردند. آن‌گاه «علي‌اكبر»، هم‌آواز شد با سازها؛ كه «دلِ دردوُ نمِلَم آروم بييرِم / ها بُرَم دوُ غريوي بي‌كَس بميرِم3» و چه سخت است غريبانه مردن.
«محمّد» بر دردِ ‌غريبي ‌افزود، با درد‌ناله‌اي، كه حكايت از بي‌كَسي داشت: «يكي بُرده تيرِته يَكي كَمونِتْ / ناكَسي دِل خوش كِرده وْوُ حونِمونِت4».
سازها،‌ انگار‌كه اين «مويه»ها، قلبشان را خَنج كشيده باشد،‌ شيون كردند، با «شيوني5»،  ‌به‌سانِ عزيز‌مردگان.