شادروان دکتر مصطفی محجوبی از پزشکان و جراحان خوش‌نام دهه‌ی چهل و پنجاه خرمآباد بود. وی فرزند یکی از روحانیون خطیب بروجرد به نام حاج آقا محجوب، در سال (1306 ش) در شهرستان بروجرد متولد شد. در دوران تحصیل در زمره‌ی دانش‌آموزان ساعی و سخت‌کوش دبیرستان پهلوی این شهرستان محسوب می‌شد. در سال 1330 به دانشگاه پزشکی تهران راه یافت و پس از اخذ تخصص جراحی عمومی که در محضر شادروان پروفسور یحیی عدل(1287-1381) از بنیانگذاران جراحی نوین و علم بی‌هوشی ایران و صاحب مکتب عدل تحقق یافت، خدمات پزشکی خود را در خرمآباد آغاز کرد و مدت 17 سال به طور مستمر در امور جراحی و پزشکی منشأ خدمات فراوانی گردید. ایشان علاوه بر خدمات پزشکی در امور خیریه و نیز تاسیس نهادهای علمی- فرهنگی در شهرستان خرمآباد اهتمام ورزید که برخی از این اقدامات عبارت‌اند از: تاسیس اولین مرکز رادیولوژی در بیمارستان شیر و خورشید(شهدای عشایر خرمآباد)، تاسیس مرکز و ایستگاه خون‌گیری، تاسیس مرکز مامایی و کمک پزشک، تلاش در برپایی آموزشگاه پرستاری، تاسیس مرکز بهیاری و آموزش سالانه‌ی ماماهای محلی و اقدام مهم و شایسته‌ی ایشان ریاست افتخاری دانشگاه نوپای لرستان که آن روزها در سال 1356 زیرشاخه‌ی دانشگاه جندی‌شاپور اهوازمحسوب می‌شد و هیئت امنای آن زنده‌یادان (دکتر هوشنگ بنان، حمید ایزدپناه، علی‌محمد ساکی، دکتر حمید عیدی، سید فضل‌الله جزایری، حسن و حسین ایازی) و دکتر محمدحسین حجاریان، تشکیل می‌داد و در ضمن بیمارستان خصوصی خود را که به نام محکمه محجوبی معروف بود در میدان شهدای خرمآباد تاسیس نمود.
ایشان از سال 1355 تا 1358 ریاست بیمارستان شیر و خورشید سابق را به عهده داشت و در مدت اقامت خود در خرمآباد با روحانیونی از قبیل زنده‌یادان آیت‌الله کمالوند و حاج‌آقا عیسی جزایری مراودات نزدیک داشت.
وی در سال‌های اوایل انقلاب با امرای ارتش و شهربانی نیز در ارتباط بود به گونه‌ای که در خاطرات سرتیپ دکتر محمدی ریاست سابق بهداری ارتش، نکات شایان ذکری از خدمات این پزشک مردمی وجود دارد. متاسفانه در سال‌های اولیه‌ی انقلاب، دکتر محجوبی به دلایلی به‌رغم میل خود در سال 1363 مجبور به ترک خرمآباد شد و در بیمارستان آریای تهران مشغول خدمت شد. به قول شاعر گران‌قدر هم ولایتی زنده‌یاد صحبت‌الله معینی که در مورد خرمآباد سروده است:
گرچه عمری بودم ای شهر سرافراز از تو دور
هر زمان یاد توام می‌کرد سرمست از غرور
کس به میل خود نمی‌خواهد کند ترک دیار
هم مگر او را براند از دیارش دست زور
یاد و نام دکتر مصطفی محجوبی در همیشه‌ی عالم جاودانه باد...
*با تشکر فراوان از دوستان محقق و گران‌قدر، جناب آقای رضا اقبالی و نیز استاد سیدیدالله ستوده.
*چاپ شده در سیمره 473 (21 آبان 97)